اتاق نشیمن: قواعدی برای سرگرمی

تقسیم فضای خانه در قرن بیست و یکم

آینده به نوعی همین‌جا است. اگرچه هنوز خانه‌ها چیدمان اولیه یکسانی دارند، امّا اتاق‌های مختلف خانه بسیار پیشرفته شده‌اند. فناوری، بنیادهای اساسی زندگی خانوادگی را کاملاً تغییر داده است.

به‌عنوان‌مثال، اتاق نشیمن را در نظر بگیرید. اتاق‌های نشیمن امروزی به سینماهای مجهز به تلویزیون‌های عریض HDTV ، تنظیمات جانبی دالبی دیجیتال و حداقل فضایی مناسب برای یک کنسول بازی، تبدیل شده‌اند. پلی‌استیشن 2 و ایکس باکس این روند را آغاز کردند، اما سیستم‌های نسل بعدی مانند ایکس باکس 360 قلمروهای بیشتری را به تصرف درآوردند. از محل جمع‌شدن خانواده دور هم گرفته تا مرکز سرگرمی اعضای خانواده، اتاق‌های نشیمن با تکنولوژی پیوند خورده‌اند و در این مسیر تبدیل به مکان‌های دموکراتیک مطابق با عقاید نسل قرن بیست و یکم شده‌اند.

حالا دیگر اتاق‌های نشیمن محلی برای تماشای محتوای با کیفیت و وضوح بالا در کنار خانواده و دوستان هستند. بیشتر خانواده‌ها برای دیدن فیلم و مجموعه‌های تلویزیونی دور هم جمع می‌شوند، عادتی که تصور می‌شد چند سالی هست که از بین رفته است. اما واقعیت این است که مردم دوباره با هم تلویزیون تماشا می‌کنند. این یکی از دلایلی است که مخاطبان سینما به طور روزافزون نسبت به بیرون رفتن از خانه بی میل می­شوند. چه کسی با عقل سلیم حاضر است از خانه خارج شود، یک جای پارک پیدا کند، و شکم خانواده را با غذای گران قیمتی سیر کند (همه این‌ها بدون درنظرگرفتن هزینه فیلم دیدن در سینما)، فقط برای سرگرم شدن با صفحه نمایشی بزرگ‌تر از آنچه در خانه است؟

از زاویه‌ای دیگر، حالا دیگر اتاق نشیمن فضای رسمی خانه برای بازی کردن نیز هستند. ممکن است هر خانواده چهارنفره‌ای، شامل والدین، به طور هم‌زمان برای یک دست بازی کردن در قالب یک تیم آنلاین شوند، یا ممکن است یک گروه دوستانه ساعت‌ها از وقت خود را پای یک بازی با کیفیت و باشکوه بگذرانند. مهمانی‌ها حول محور بازی Guitar Hero 2 (بازی‌ای که یک گیتار اسباب‌بازی در آن بازیکنان را در قالب ستاره‌های راک قرار می‌دهد) برنامه‌ریزی می‌شوند و بسیاری از والدین به‌عنوان رانندگان اتومبیل‌های مسابقه‌ای، رانندگی مجازی در مسیرهای چالش‌برانگیز را در رقابت با فرزندانشان تجربه کرده‌اند. به نظر می‌رسد که کنسول‌های بازی می­توانند باعث طرد شدن همیشگی اتاق‌های خواب شوند.

اکنون اتاق‌خواب‌ها دیگر مانند غارهایی که نوجوانان در آنها پنهان شوند و با هدفون‌های بزرگشان به آلبوم‌های مفهومی گوش دهند و باقی دنیا را به فراموشی بسپارند، نیستند، بلکه تبدیل به مکانی برای مطالعه و استراحت شده‌اند. رایانه‌ها به کودکان در انجام تکالیف و وظایف مربوط به مدرسه کمک می‌کنند، و این به معنای تحقق وعده‌ای است که در اواسط دهه 1980 داده شد، اما اتاق‌خواب‌ها به‌هیچ‌وجه تحت سلطه آن‌ها نیستند. با جابه‌جایی و منتقل شدن بیشتر بازی‌کردن‌ها و فیلم دیدن‌ها به اتاق نشیمن، دیگر دوران بازی پشت درهای بسته اتاق‌ها به سر آمده و این یک امتیاز پیش‌بینی‌نشده است.

بازگشتی به عقب وجود ندارد: خانه‌ها به‌سرعت در حال تبدیل شدن به فضاهای زندگی یکپارچه و تفکیک نشده هستند. اتاق نشیمن بهترین گزینه شما برای گذراندن زمان مفید در کنار اعضای خانواده و کودکان داخل خانه است. این مکانی است که آنها در آن احساس راحتی می‌کنند و می‌توانند بعد از مدرسه دوستانشان را بیاورند یا استراحت کنند. چرا که این مکان روح و قلب خانه است و به طور هم‌زمان به همه اعضای خانواده این امکان را می‌دهد که خوش بگذرانند.

قواعدی برای سرگرمی در اتاق نشیمن

ازآنجاکه اتاق نشیمن یکی از محبوب‌ترین مکان‌ها در خانه است و همه طالب تصرفش هستند، باید سعی کرد که تبدیل به یک منطقه جنگی نشود. موارد زیر قواعدی برای سرگرمی بیشتر در اتاق نشیمن هستند که در صورت امکان باید رعایت شوند:

• از تکرار سخنانی مانند «اتاق نشیمن متعلق به من است» خودداری کنید. کودکان شما باید احساس خوش‌آیندی در اتاق نشیمن داشته باشند. آنها باید این مکان را بخشی از فضای شخصی خود در خانه ببینند. اگر آنها حس کنند که به حریم شخصی‌شان تجاوز شده است، به خانه دوستانشان کوچ خواهند کرد. خودخواه بودن در مورد این فضا، باعث می‌شود که فرزندانتان از حضور و هم‌جواری شما پرهیز کنند.
• اتاق نشیمن خود را با فناوری و به زیبایی آراسته کنید. اطمینان حاصل کنید که یک اتاق نشیمن جذاب و مجهز دارید. از فرزندان خود کمک بخواهید که چه نوع تجهیزات AV باید داشته باشید، یا چه نوع مبلی را دوست دارید. حتماً آنها را در فرایند تصمیم‌گیری به حساب بیاورید، چرا که این مسئله در بلندمدت تفاوت زیادی ایجاد خواهد کرد.
• یک اتاق دیگر را برای بحث‌های مهم و پیچیده پیدا کنید. اتاق نشیمن باید محلی برای تفریح و تفاهم باشد. اگر به هر دلیلی نیاز به تربیت فرزندان خود دارید، این کار را در محیط خلوت اتاق‌خواب آنان انجام دهید. این نهایت احترام است که آداب امور خصوصی را رعایت کنید و تمام تلاش خود را بکنید که بحث‌های مهم در اتاق نشیمن مطرح نشوند.
• هنگام تصمیم‌گیری درباره چگونگی استفاده از اتاق نشیمن، به توافق مشترک برسید. سعی کنید از تصمیم‌گیری یک‌جانبه در مورد نحوه و زمان استفاده از اتاق نشیمن خودداری کنید. فرزندان خود را به بحث دعوت کنید و زمان لازم را برای رسیدن به یک توافق مشترک بگذارید. راه یکی کردن نیازهای همه را پیدا کنید تا بتوانید اوقات خوبی را با هم بگذرانید. این بهترین راه برای حضور مؤثر فرزندانتان در اتاق نشیمن و همچنین رعایت حقوق شما به عنوان والدین است.
• به فرزندان خود اجازه بدهید تا اتاق نشیمن را به مکان بهتری تبدیل کنند. این فرصت را به فرزندان خود بدهید تا چیدمان اتاق را عوض کنند و شاید با پیشنهاد طرح‌های رنگارنگ، صندلی‌های راحتی و وسایل کاربردی برای ذخیره بازی، اتاق نشیمن را به یک «اتاق خانوادگی» واقعی تبدیل کنند. آنها حتی ممکن است بخواهند با کمک هم بخشی از پول‌توجیبی‌شان را به خرید یک کنسول بازی جدید یا یک DVD Player با کیفیت بالاتر، اختصاص دهند. اجازه دهید که آنان به اتاق ارزش بیشتری ببخشند. احساس مالکیت آنها، پیوند بین شما را تقویت کرده و هم‌زمان به پرورش استقلال آنها کمک می‌کند.
• علایق آنان را در اتاق نشیمن تحسین کنید و جشن بگیرید. فرزندان شما ممکن است از طرف‌داران باب اسفنجی، نسخه سینمایی ارباب حلقه‌ها (Lord of the Rings)، یا یک برنامه تلویزیونی جدید باشند. در حوزه موسیقی، آن‌ها ممکن است هوس کنسرت‌های زنده کنند یا خود، نوازندگانی تازه‌کار باشند. این علایق را در جریان دیدوبازدیدهای هفتگی خانوادگی (که موقعیت عالی‌ای برای دیدن سریال‌های تلویزیونی هستند)، تحسین کنید و جشن بگیرید. اگر علایق فرزند خود را بشناسید و به آن‌ها اهمیت دهید، آنان واقعاً قدر این کار شما را خواهند دانست.

به یاد داشته باشید: بازی‌ها دشمن نیستند.

اکنون که اتاق نشیمن بار دیگر قلب خانه است، برخی از والدین ناگهان متوجه می‌شوند که هیچ راهی برای بازداشتن کودکان خود از بازی‌کردن ندارند. آنها می‌بینند که فرزندانشان بعد از مدرسه، صبح شنبه (به‌ جای تماشای کارتون)، و حتی اواخر یکشنبه‌شب، درحالی‌که گروهی از دوستان و جعبه‌های پیتزا اطرافشان را فراگرفته، مشغول بازی‌کردن هستند. اگرچه که ممکن است بازی‌های ویدئویی از اواسط دهه 1980 محبوبیت داشته باشند، اما به نوعی، سیستم‌های نسل بعدی با گرافیک واقع‌گرایانه و صدای رسای خود، بیشتر از بازی‌های ماریو و لوئیجی، تهدیدکننده به نظر می‌رسند. وقتی بازی‌کردن محدود به اتاق‌های خواب می‌شود، می‌توان آن را کنترل کرد یا حتی نادیده گرفت. اما هنگامی‌که فرزندان در یک تلویزیون 60 اینچی در اتاق نشیمن مشغول بازی هستند، به نظر می‌رسد که قادر به بلعیدن کل خانه هستند.

ممکن است والدین احساس کنند که در حال تسلیم شدن در برابر دشمن هستند. «چرا باید اجازه بدهم که فرزندانم اتاق نشیمن را برای خود تصرف کنند؟ آنها فقط وقت خود را تلف می‌کنند». این ترس‌ها کاملاً طبیعی است. هر دوره جدید تکنولوژیکی، با استقبال کامل نسل جوان‌تر و ترس و ابهام سایر گروه‌های جامعه روبرو می‌شود. این روند دقیقاً مشابه زمان ظهور سینما در اوایل دهه 1900 و تلویزیون در دهه 40 است. معمولاً فناوری‌های نوپا، غیرقانونی، ساختارشکنانه و گاه کاملاً خطرناک به نظر می‌رسند. والدین اغلب نگران این هستند که سرگرمی‌های گوناگون باعث شوند فرزندان آنها ارزش‌ها و اعتقادات خود را به سطل زباله بیندازند و سپس زندگی پوچ و غم انگیزی را سپری کنند. تعصب و پیش‌داوری نسبت به تلویزیون در اواخر دهه 1950 را به خاطر دارید؟ جوانان و پخش‌کننده‌های واکمن (Walkman) قابل حملشان که در دهه 1970 به‌عنوان ابزار تمرد و شورش دیده می‌شدند را چه؟ به‌نوعی، انسان‌ها همیشه در اعتماد به فناوری جدید مشکل دارند، مگر اینکه زیر 20 سال سن داشته باشند!