3 نکته کلیدی که والدین باید درباره بازی های ویدئویی و کودکان بدانند

بازی‌های ویدئویی شکل جدید و پیشرفته‌ای از داستان‌سرایی هستند و در حالی که آنها میتوانند جایگزین فیلم‌ها و رمان‌های ماجراجویانه نیز باشند، در برخی عناوین خوب بازی، فراتر از یک سرگرمی ساده و صرفا برای صرف اوقات فراغت ظاهر میشوند.

دنیایی را تصور کنید که در آن داستان‌نویسی، با تمام جلوه‌ها و عناصرش، کاملاً غیرخطی و تعاملی شوند. بازی‌های ویدئویی شکل آینده داستان‌سرایی هستند و بچه‌ها از طریق بازی‌های ویدئویی مهارت‌هایی را پرورش می‌دهند که از آنها برای شکل‌دهی و مشارکت در دنیای واقعی استفاده می‌کنند.

حال سوال این است که والدین در کجای این چرخه جای دارند؟ والدین چه نقشی در رابطه فرزندان خود با بازی های ویدئویی ایفا می‌کنند؟

در ادامه به چند نکته برای نحوه تعامل والدین با فرزندان خود در مورد بازی های ویدئویی، برنامه‌ها و رسانه‌های دیجیتال، اشاره می‌شود.

1. هرگونه صفحه نمایش دیجیتال برای کودکان زیر 2 سال ممنوع است

همه کارشناسان، بدون ابهام، می گویند که بچه های زیر دو سال نباید هیچ تعاملی با صفحات نمایش دیجیتال داشته باشند. 

اگر کودک شما کمتر از 2 سال دارد، تبلت به او ندهید، او را جلوی تلویزیون نگذارید، حتی اگر در اتاق است، تلویزیون تماشا نکنید. وقتی سن آنها کمتر از 2 سال است، اسباب بازی‌های دیجیتال به آنها ندهید و اجازه ندهید بازی‌های ویدئویی انجام دهند. به یاد داشته باشید که سال‌های اولیه عمر هر انسان مربوط به کاوش و کشف رابطه با بدن خود، درک نحوه عملکرد بدن در جهان و آشنایی با ادراک و احساس است.

اجازه دهید کودک شما ابتدا به یک انسان متفکر تبدیل شود. هر انسان قبل از تسلط بر فناوری‌های ساخته دست خود، باید بر بدن خود مسلط شود.

2. فقط برروی «زمانبندی میزان مصرف» از صفحه نمایش تکیه نکنید!

اگر فرزندان شما بیش از دو سال دارند، همه چیز پیچیده‌تر می‌شود. سوال اصلی والدین این است که «به چه میزان باید به بچه‌ها اجازه دهیم تا بازی‌های ویدئویی انجام دهند؟» والدین به دنبال یک پاسخ ساده هستند اما متأسفانه این سوال مقداری اشتباه است.

فناوری وارد دنیا شده است و در دنیا می‌ماند. اینترنت به مقصد نهایی نمیرسد و همواره به سمت های متعدد نامعلوم و جدید در حال حرکت است. جهان به جای استفاده کمتر از نمایشگرهای دیجیتال، به سمت نمایشگرهای بیشتر حرکت می کند. وظیفه والدین در اینجا صرفاً تعیین حد و مرز برای میزان دسترسی فرزندشان به صفحه نمایش نیست، بلکه وظیفه آنان آموزش فرزندان خود برای تعامل با صفحات نمایش است. به عبارتی والدین باید به فرزندان خود بیاموزند که صفحه‌های نمایش چه تاثیرات مثبت و منفی به همراه دارند. باید به آنها بیاموزند تا خود زمان و مکان استفاده از صفحه‌های نمایش را مدیریت کنند.

وقتی والدین هنگام تماشای فیلم یا بازی ویدئویی با فرزندانشان همراه میشوند، چه اثراتی دارد؟ این همراهی و اشتراک اجتماعی زمانی است که شما برنامه‌ای را با فرزندان خود تماشا می‌کنید اما لزوماً در مورد آن صحبت نمی کنید. یا به انجام یک بازی چند نفره میپردازید که هریک به نوعی وظیفه مشترکی بر عهده دارید. میتوانید کارهای روزمره اینترنتی و یا اداری خود مانند بررسی ایمیل یا تهیه نامه‌های اداری را در کنار فرزند خود وقتی او در حال بازی کردن است، انجام دهید. 

همه ما در دنیایی مملو از بازی‌های ویدئویی، برنامه‌های پیچیده و صفحه‌های نمایش دیجیتال زندگی میکنیم. کنترل این مسائل صرفاً با ممنوع کردن فرزندان قابل انجام نیست. پس باید این دنیا را شناخت و به فرزندان خود نیز تمامی اثرات آن را آموزش دهیم.

3. با فرزندان خود بازی کنید

این حقیقت کاملاً واضح و ثابت شده است. مزایای زیادی میتواند ازانجام بازی‌های ویدئویی به همراه فرزندان حاصل شود. برخی از این فواید به رشد شناختی، اجتماعی و عاطفی کودکان کمک میکنند. انجام بازی‌های ویدئویی با فرزندان فرصت‌هایی را برای میانجی‌گری آموزنده و هم‌بینی اجتماعی ایجاد می‌کند. به عبارت دیگر، وقتی با فرزندان خود در حال انجام بازی‌های ویدئویی هستید، فرصت‌هایی برای آموزش چگونگی استفاده درست از صفحه نمایش ایجاد می‌کنید و در عین حال می‌تواند شرایطی برای انجام یک کار مشترک خانوادگی خلق کنید که به تقویت رابطه والدین و فرزند کمک میکند.

با این حال، به خاطر داشته باشید که همیشه لازم نیست والدین سخت‌گیر باشید و بازی‌های ویدئویی را به درس‌هایی در زمینه هوش هیجانی تبدیل کنید. هر لحظه نباید لحظه آموزش باشد.

با این وجود، به یاد داشته باشید که برای بچه‌ها، هر لحظه یک لحظه یادگیری است. آنها نحوه برخورد شما با شکست در بازی را تماشا می کنند و یاد می گیرند. آنها درس هایی را از نحوه واکنش شما در هنگام سقوط در یک بازی ویدئویی را تماشا و به خاطر میسپارند. آنها از مهارت بازی شما تقلید می کنند. آیا پس شکست خوردن بازیکنان و شخصیت های دیگر خوشحالی میکنید و یا به آنان احترام میگذارید ؟ بچه های شما رفتار شما را در رابطه با دنیای بازی تقلید می‌کنند و ممکن است این رفتار را دنیای واقعی زندگی خود نیز تکرار کنند.

به همین ترتیب، از طریق درگیر شدن با دنیای بازی، فرزندان شما در مورد دنیای زندگی درس می آموزند. اکثر بازی‌های ویدئویی شامل بخش‌های سرگرمی، تجربه تعاملی و بخش داستانی هستند. آن‌ها شبیه‌سازی‌های پیچیده‌ای هستند که از قوانین متعدد و مختلف خود پیروی میکنند. در جریان حل معماها و ماموریت‌های یک بازی، هر بازیکن روش‌های خاصی را برای تجربه جهان بازی استفاده می‌کند. به همین دلیل، مهم است که فرزندان شما برخی اوقات به تنهایی به بازی کردن بپردازند. آنها باید فرصتی برای کاوش شرایط بازی بر اساس افکار و خلاقیت خود داشته باشند. آنها باید تمرین کنند که بدون کمک والدین با مشکلات و موقعیت‌ها روبرو شوند. 

این روزها اغلب فقط در دنیای مجازی است که بچه ها تجربه کاوش مستقل را به دست می آورند. اجازه دهید این زمان و موقعیت مختص خودشان را داشته باشند. در عین حال آنها را از راه دور زیر نظر داشته باشید تا مطمئن شوید چت و گفتگوهای آنلاین بازی آنان ایمن است و با افراد نامناسب هم صحبت نمیشوند.

آنها باید شیطنت و اشتباه کنند. آنها باید دنیای داستانی تعاملی بازی را لمس کنند و آنها باید بیاموزند که چگونه دنیای مجازی را از دنیای واقعی جدا کنند و با هردو به چه صورت مواجه شوند.