What remains of Edith Finch (آنچه از ادیث فینچ باقی می‌ماند)

آنچه از ادیث فینچ باقی می‌ماند (What remains of edith finch) شاهکاری هنری از بازیسازی مستقل است. وقتی می‌گوییم بازی‌سازی مستقل یعنی کمپانی یا حتی افراد چیره‌دستی که بدون پشتوانه‌های چند میلیون دلاری و تیم بزرگی متشکل از صدها برنامه‌نویس و هنرمند، دست به خلق پروژه‌هایی ایده‌محور می‌زنند. ادیث‌فینچ یکی از نمونه‌های موفق این زیرگروه از صنعت بازی‌سازی است و توانسته در سبک رمان تعاملی(Interactive Novel) استاندارد جدیدی خلق کند. بازی ادیث‌فینچ بیشتر از بازی به معنای کلاسیک آن مشابه فیلمی است که کاربر در جریان کامل کردن روایت آن دست دارد. دوربین بازی از زاویه اول‌شخص ما را با مناظر و محیط جهان بازی مواجه می‌کند و گرافیک بازی بیش از هر چیز مرا یاد رزیدنت اویل ۷ می‌اندازد. ویلاهای جنگلی، اشیاء چوبی و سبک معماری فانتزی در طراحی عمارت خانواده فینچ که جلوه بصری بازی را خارق‌العاده ساخته است.

بازی در مورد دختر نوجوان هفده ساله‌ای به نام ادیث فینچ است که به عمارت خانوادگی قدیمی‌شان برمی‌گردد تا از اسرار مرگ مادر و سایر اعضاء خانواده‌ش مطلع شود. عمارت فینچ‌ها بیش از اینکه ترسناک باشد، حس مرموز بودن و عظمت داشتن را برای کاربر تداعی می‌کند. ادیث‌فینچ اصولا بازی ترسناکی نیست و از تکان‌های سریع، دشمنان زامبی‌گونه یا سایر المان‌های ژانر وحشت در آن خبری نیست. اما مخصوصا جلوه بصری بازی ته‌مایه‌ای از دلهره، رازآلودگی، گنگی و ناگواری وقایعی که افراد مرتبط با خانه از سر گذرانده‌اند را در مخاطب برمی‌انگیزد. فینچ‌ها اسیر نوعی سرنوشت (یا طلسم) هستند که زندگی آنها را با مرگ پیوند می‌زند. همه اعضاء خانواده فینچ از نسل‌های قبل که به این عمارت نقل مکان کرده‌اند دچار مرگ‌های عجیب و زودهنگام می‌شوند و این وظیفه ادیث یعنی تنها بازمانده فینچ‌هاست که از راز پشت سر این سرنوشت پرده بر دارد.

در گیم‌پلی بازی برخلاف سایر بازی‌های سبک رمان تعاملی (مخصوصا آثار دیوید کیج مثل دیترویت) اثری از نقش تصمیم‌های ما در نوع پیشروی بازی نیست و بازی همانند فیلمی از پیش ضبط شده است که صرفا با حضور ما در لوکیشن‌های مشخص، سکانس بعدی کلید می‌خورد و پیش می‌رود. اما علیرغم این موضوع که در سبک رمان تعاملی به نوعی نقطه ضعف محسوب می‌شود، با یک شاهکار هنری کامل طرف هستیم. داستان مرگ هر کدام از اعضاء خانواده فینچ به همراه یک گیم‌پلی مبتکرانه و خلاقانه روایت می‌شود که کاربر در پیش‌روی آن نقش دارد. صحنه‌هایی با تم فانتزی که گیمر را سر ذوق می‌آورد. از داستان گرسنگی مالی که او را به گربه، عقاب، دلفین و مار تبدیل می‌کند، تا بازی‌‌های گرگوری نوزاد در وان حمام و در نهایت قصه بیماری اسکیزوفرنی لوییس در زندگی روتین او به عنوان کارگر کارخانه کنسروسازی و غرق شدن کامل او در دنیای خیالی، جزء بهترین و به یادماندنی‌ترین بخش‌های بازی هستند که قطعا خاطره آنها تا مدتها در ذهن خواهدماند.

لازم است بدانید که ادیث فینچ و بازی‌هایی نظیر آن، برای همه شیفتگان بازی‌های رایانه‌ای به یک اندازه جذاب نیست. ازاین‌جهت تجربه بازی ادیث‌فینچ به کسانی توصیه می‌شود که در بازی نیز بیش از رقابت و هیجان به دنبال فرمی هنری-فلسفی برای فکرکردن  عمیق و تجربه احساسات غنی هستند. تجربه بازی ادیث فینچ ما را در درجه اول با احساسات گوناگونی راجع به زندگی و مرگ انسان روی زمین خاکی روبه‌رو می‌سازد. درواقع فینچ‌ها نماینده‌ای از کل انسان‌ها هستند که مدتی روی زمین زندگی می‌کنند و در لحظه‌ای نامعلوم فرصتشان به سر می‌رسد و با مرگ رویارو می‌شوند. جان‌کلام بازی ادیث‌فینچ این است که مرگ آنقدر نزدیک و نامعلوم است که زندگی کوتاه ما روی زمین به‌نوعی معجزه است. معجزه‌ای که با کسالت، روزمرگی، مدرنیسم و فکر‌نکردن از درک آن غافل شده‌ایم. روایت بازی هسته مرکزی ادیث‌فینچ است که با سطح تقریبا پیشرفته‌ای از زبان انگلیسی و جملات بعضا طولانی پیش می‌رود. بنابراین برای لذت‌بردن و فهم دقیق بازی نیاز به سطح پیشرفته زبان انگلیسی وجود دارد. به جز ضرورت بهره‌مندی از مهارت و تسلط بر کاربرد زبان، بازی از نظر درجه سختی جزء بازی‌های کاملا ساده به حساب می‌آید. چراکه اکشن خاصی در بازی به چشم نمی‌خورد و در ماجراجویی و پیشروی بازی نیز آنقدر طراحی بازی مشخص است که بازیکن دردسر خاصی پیدا نخواهدکرد.  

نکات منفی: وجود تم منفی‌گرایانه و پوچ‌گرایانه در اتمسفر و روایت بازی ادیث‌فینچ شاید مهمترین نکته منفی این اثر هنری باشد. در حقیقت بازی دغدغه وجودی و اصیل رویارویی با مرگ را به خوبی پیش می‌کشد اما از دادن پاسخ مثبت و اصیل به آن طفره می‌رود و صرفا تجربه‌های زیسته‌شده خانواده فینچ قبل از رویارویی با مرگ را برای کاربر به نمایش می‌کشد تا خود کاربر در پس آنها پاسخی برای معمای مرگ بیابد.