Nioh 2 (نیو 2)
- پلتفرم:Ps4
- سبک:اکشن ماجرایی - نقش‌آفرینی
- فضای بازی:افسانه‌ای,اسطوره‌ای,مبارزه‌ای
- مدل درآمدی:کاملاً پولی (پریمیوم)
- تولید:Team Ninja, Kou Shibusawa
- وضعیت شبکه:آفلاین
- جنسیت مناسب برای این بازی:پسر پسند
- پشتیبانی از زبان فارسی:کاملا بیگانه
- تناسب تبلیغات بازی با محتوای بازی و سن بازیکن:تبلیغات ندارد
- محتوای بازی:ابرقهرمانها,هیولاها,ارواح
مخاطبین این بازی باید بدانند
Nioh 2 از آن بازی‌هایی است که بارها و بارها در آن مرده‌ام. چیزی حدود 500 دفعه. اما خوبی مرگ در نیو، مثل اغلب بازی‌های مشابه Dark Souls، این است که با هر بار مردن چیز جدیدی یاد می‌گیرید و بعد از چند بار مردن تمرینی (منظورم این است که چند باری که سعی می‌کنید چیزی را که یاد گرفته‌اید واقعاً اجرا کنید) چیزهای جدیدتری هستند که شما را به کشتن بدهند. همه‌ی این‌ها قسمت دوم نیو را ادامه‌ی موفقی می‌کند. نیو تمام چیزهای خوب بازی اصلی را دارد و بر اساس همان داشته‌ها، چیز بهتری خلق می‌کند. مبارزه در قسمت اول نیو به‌شدت ظریف و متعادل بود؛ در قسمت دوم نیو، مبارزه باز هم ظرافت بیشتری پیدا کرده، ولی تمام قدرت‌های جدیدی که به بازی اضافه شده همیشه با سطح‌های بالاتری از دشواری متعادل می‌شود.
در قسمت اول نیو، بازیکن شخصیت یک سامورایی/ملوان انگلیسی، به نام ویلیام آدامز، را بازی می‌کند. اما قسمت دوم مسیری کلاسیک‌تر برگزیده: شخصیتی که صحبت نمی‌کند و بازیکن می‌تواند تمام ویژگی‌های آن را به دلخواه بسازد؛ به عبارت دیگر بازگشتی به ساختار بازی‌های نقش‌آفرینی (RPG)، به ویژه آنطوری که در بازی‌های سری Dark Souls، بازی‌ای که الهام‌بخش نیو نیز هست، بوده است. با تمام این‌ها، از نظر داستانی، قسمت دوم نیو نیز همچون قسمت اول، روایت چندان جذابی ارائه نمی‌کند و تمام قابلیت‌هایی که بازیکن برای خلق شخصیت مورد علاقه‌اش دارد، صرف معرفی شخصیت با جهان بازی می‌شود و نه روایتی درخور و به یادماندنی. حال که به قسمت اول بازی نیو فکر می‌کنم، راستش جز اینکه ویلیام آدامز برای آزادی معشوقه‌اش راهی سفر به سرزمین‌های افسانه‌ای شد، چیز بیشتری به یاد ندارم! قسمت دوم، هر چند از این نظر پیشرفت داشته، اما نقطه‌ی قوت این بازی هرگز در داستان و روایتش نبوده است.
اما وقتی به بازی و مبارزه برمی‌گردیم، Nioh 2 همچنان قدرتمند و قابل احترام است. شیوه‌ی مبارزه آنچنان عمیق است که شاید بعد از ساعت‌ها بازی با یک سلاح، همچنان فن‌های جدیدی یاد بگیرید. با هر سلاح می‌توان در دو حالت قوی و سریع ضربه زد. به علاوه شما می‌توانید سه گارد داشته باشید، و در این گاردها سلاح را بالا، وسط یا پایین بگیرید. هر کدام از این گاردها می‌تواند برای دشمن‌های مختلف بهتر یا بدتر باشد. تا همینجا می‌توانید ببینید که با هر سلاح می‌توان به شش شکل مختلف ضربه زد. حال تعداد سلاح‌هایی را که می‌توانید در جهان پیدا کنید در این شش حالت ضرب کنید و با تنوع شگفت‌انگیزی در مبارزه مواجه می‌شوید.
ده نوع سلاح برای مبارزه‌ی تن‌به‌تن در این بازی وجود دارد، و البته چندین نوع سلاح دوربرد. اما تمام این صلاح‌ها می‌توانند توانایی و مهارت‌های خاص خود را نیز داشته باشند، مثلاً کوساریگامای خاصی در گارد پایین نوعی توانایی (تقریباً) جادویی دارد. این نکته باعث می‌شود که شما برای پیدا کردن سلاح‌های مورد علاقه‌ی خودتان هم انگیزه داشته باشید و تمام سلاح‌ها را به دقت بررسی کنید. بعضی از این سلاح‌ها با بعضی از توانایی‌ها (مثلاً قدرت بدنی یا چابکی که هر کدام می‌توانند به انتخاب بازیکن ارزشی متغییر داشته باشند) متصل هستند و مثلاً اگر قدرت بدنی شما خیلی بالا باشد، میزان آسیب ضربه‌تان با یک شمشیر خاص که با توانایی قدرت بدنی متصل است بسیار بالاتر از معمول خواهد شد.
تمام این توضیح‌های کمی پیچیده را گفتم، فقط برای اینکه بگویم سیستم نقش‌آفرینی بازی Nioh 2 تا چه حد عمیق است. اما شاید نکته‌ی مهمتر برای آشنایان به این سبک از بازی، این باشد که چقدر تمام این‌ها خوب ارائه شده‌اند. و Nioh 2 دقیقاً در اینجا سربلند خواهد بود، تمام ویژگی‌ها، توانایی‌ها و قابلیت‌ها بسیار منظم ارائه می‌شوند و شما می‌توانید تا هر قدر که بخواهید در هر کدام دقیق بشوید. می‌توانید چندان به قابلیت‌های خاص توجه نکنید و صرفاً ببینید که کدام سلاح، آسیب بیشتری را وارد می‌کند، و Nioh 2 این را با اعداد درشت به شما نشان می‌دهد. در مقایسه‌ی سلاح‌ها، توانایی‌هایی که بیشتر یا کمتر باشند با رنگ از هم متمایز می‌شوند و توانایی‌های ویژه هم در قسمت مشخصی قرار می‌گیرند. تمام‌ها کار خواندن توصیف هر سلاح را بسیار ساده می‌کند.
مخصوص والدین
بازی Nioh 2 از آن دست بازی‌هایی است که والدین باید نسبت به تجربه آن توسط فرزندان کمتر از 18 سال حساس باشند. درست است که از یک سو این بازی نمونه‌ای است کامل از آنچه رسانۀ بازی می‌تواند به ما بیافزاید، یعنی جایی که بازی نه صرفاً به‌مثابۀ سرگرمی، بلکه به‌مثابۀ رسانه‌ای کامل، همچون کتاب یا سینما، چیزی به ما می‌آموزد و ما را به فکر وامی‌دارد؛ به علاوه، بازی به گونه‌ای طراحی شده که همیشه عادلانه باشد و مهارت بازیکن نقش اصلی در پیشروی او را در بازی دارد و از این نظر، همچون بازی‌های آرکید است (بازی‌هایی که بازیکن را دعوت می‌کند تا به مرور بهتر و بهتر شود). اما از سوی دیگر، باید دانست که این بازی مملو است از خشونت، از نبردهایی پی‌درپی، که هر چند در رسانۀ بازی شکلی کاریکاتورگونه گرفته‌اند و بیشتر به نقاشی‌های رویایی/کابوسی می‌مانند، اما همچنان همان خشونت هستند. تمام مشکلات پیش روی شخصیت اصلی داستان با کشتن حل می‌شوند. گویی راه‌حل تنها مبارزۀ بدنی و قتل است. اشاره‌ام به نکته‌ای است به عمر مطالعات رسانه‌ها: تاثیر خشونت بر مخاطب.
البته، می‌توان استدلال کرد که دشمنان در این بازی هیولاها و ارواحی شرور هستند و بازیکن کمتر با انسان‌های واقعی درگیر نبرد می‌شود، و این انسان‌ها نیز همیشه دشمنانی هستند که می‌خواهند بازیکن را بکشند و نه هر انسانی. اما این نیز دفاع خوبی نیست، چون در واقعی تصوری قالبی را تأیید می‌کند: اینکه کسانی هستند که دشمن ما هستند و باید آن‌ها را کشت. اما این دشمنان که هستند؟ آیا کسانی هستند که شبیه ما نیستند؟ آیا بیگانگانی هستند که سزاوار مرگند؟ آیا ما همزمان با توصیف کسی در جایگاه دشمن، از شناخت بهتر او سرباز نمی‌زنیم؟ در فیلم ابتدای بازی داستانی روایت می‌شود:
«روزگاری، مردی درشت‌هیکل که شاخ‌هایی بر سر داشت، وارد دهکده‌ای شد. روستاییان با شادمانی او را پذیرا شدند، باورشان بود که مرد پیام‌آور خیر و برکت از سرزمین ارواح است. اما با گذشت زمان، ترسی از مرد در دل روستاییان رخنه کرد. مرد که از روستاییان برآشفته بود، به آن‌ها حمله‌ور شد. تا آنکه روستاییان او را شیطان نامیدند.»
داستان در نهایت به افسانۀ شمشیری اشاره می‌کند که از چندین سنگ طلا ساخته شده و تنها این شمشیر توان مقابله با شیاطین را دارد. اما این مرد شاخ‌دار نیز از ابتدا شرور نبود و رفتار روستاییان او را به شرارت کشاند.
این نکته را نیز باید در نظر داشت که کاربر این انتخاب را دارد که بازی را با طراحی شخصی‌سازی شده‌ای از ظاهر آواتار خود آغار کند و برای این کار، امکان استفاده از آواتارهای مؤنث با لباس‌های نامناسب نیز در بازی پیش‌بینی شده است. با توجه به این موارد، تجربه این بازی برای کاربران کمتر از 18 سال قابل توصیه نیست. پیشنهاد می‌شود کاربران بالای 18 سال این بازی نیز به بازی‌هایی که دوست دارند نگاهی انتقادی و معناجویانه هم داشته باشند. بازی Nioh 2 از آن دست بازی‌هایی است که پشت جاذبه‌ها و چالش‌های گیم‌پلی جذاب آن، نکات اخلاقی برای اندیشیدن درباره آن وجود دارد.