Brothers: A Tale of Two Sons (برادران: داستان دو پسر)

بازی نوآورانه و بدیع برادران (Brothers: a tale of two sons) یک بازی ماجراجویی است که هم برای کنسول‌های پیشرفته مثل پلی‌استیشن‌۴ و هم با گرافیک فنی پایینتر برای گوشی‌های هوشمند به بازار ارائه شده‌است. بازی در جهانی خیالی مملو از غول‌ها و ارک‌ها در جریان است و حماسه دو برادر را نشان می‌دهد که به دنبال درمانی برای بیماری پدرشان هستند.

داستان بازی ساده اما، بسیار الهام‌بخش و تاثیرگذار است. بازی از صحنه غرق‌شدن مادر دو برادر به عنوان «بازگشت به گذشته» شروع می‌شود، درحالیکه برادر کوچکتر (نایی) در کنار اوست اما نمی‌تواند نجاتش بدهد. بعد از این صحنه، بازی نایی را در کنار برادر بزرگتر خود (نایا) می‌بینیم که باید پدر بیمارشان را به خانه پزشکی که در اطراف ساکن است برسانند. پزشک به دو برادر می‌گوید راه علاج پدرشان جمع‌آوری عصاره «درخت زندگی» است. آنها راهی سفری پرماجرا و پرخطر می‌شوند تا به درخت زندگی برسند و پدرشان را از مرگ نجات بدهند.

گیم‌پلی بازی بسیار نوآورانه است. بازی به وسیله دو جوی‌استیک (یا دو سمت دکمه‌های مربوط به جهت در کیبورد یا گوشی موبایل) کنترل هر دو برادر را به دست کاربر می‌دهد. نایا (برادر بزرگتر)،  تنومند و قوی‌ است و می‌تواند با زور فیزیکی خود موانع را از پیش رو بردارد یا نایی برادر کوچکتر را در مواجهه با موانع به سمت بالا هل بدهد. نایی هم جثه کوچکتری دارد و برای عبور از جاهای باریک مناسب است. اساس گیم‌پلی بر حل کردن پازل‌های فیزیکی مثل ایجاد پله، نردبان، اهرم و ... برای جلوتر رفتن در مسیر بازی است.

بازی یک نبرد خیر و شر کلاسیک است که در تقابل برادران با نیروهای طبیعی خود را نشان می‌دهد. فداکاری از تم‌های اصلی بازی است و این حس را به کاربر القا می‌کند که با خویشتن‌دوستی صرف نمی‌توان به «درخت زندگی» یا همان ایمان دست پیدا کرد. نایا و نایی هر دو فداکارانه تن به مخاطره می‌سپرند تا جان پدر را نجات بدهند و در این بین به مرد در حال خودکشی و جمعی از ترول‌ها برای وحدت و دوستی کمک می‌کنند.

به لحاظ کلی «برادران:داستان دو پسر» تجربه موفقی در سبک بازی‌های خلاقانه و نوآورانه به حساب می‌آید. طبیعتا از یک بازی مستقل با بودجه محدود نمی‌توان انتظار داشت که در ابعاد فنی با بازی‌های AAA چند میلیون دلاری رقابت کند. ولی بازی برادران، جوایز مربوط به خلاقیت و نوآوری را در جشنواره‌های مختلف به خود اختصاص داده‌است. ایده دو کنترله بودن بازی که تا به حال نمونه موفقی پیش از این نداشته‌است، به بهترین شکل در «برادران» پیاده‌سازی شده‌است. نه تنها از کنترل همزمان دو برادر احساس کلافگی نمی‌کنید، بلکه چالش‌های بازی دقیقا طوری طراحی شده که استفاده همزمان از هر دو کنترل کاملا ضروری باشد و صرفا زینتی نباشد.

«برادران» برای گیمرهای حرفه‌ای، میتواند تجربه چند ساعت دوری از مکانیک‌های معمول و تکراری (اما به هر حال جذاب) اکشن‌شان را فراهم کند. تجربه‌ای که دید دیگری به دنیای بازی به آنها می‌دهد. یکی از مهمترین مشکلات بازی طراحی مرحله (Level Design) بازی است به گونه‌ای که خیلی از اوقات راه خود را گم می‌کنید و محیط بازی به شما سرنخی در مورد اینکه به کدام نقطه بروید نمی‌دهد.

از نظر کیفیت سرگرم‌سازی شاید این بازی نمونه کاملا موفقی به حساب نیاید. هرچند مکانیک‌های تعاملی دو قهرمان داستان باعث می‌شود بعد از حل هر چالش احساس رضایت کنید. در هر حال برادران یک بازی کاملا «سرگرم‌کننده» نیست. بلکه یک سفر نمادین است که بار آموختنی آن بر جنبه سرگرم‌کننده آن می‌چربد. کنترل بازی در عین خلاقیت زیادی که در مورد آن صرف شده‌است، کماکان ممکن است بازی را از حالت سرگرم‌کننده بودن خارج کند. در هر لحظه باید حواستان به کنترل دو کاراکتر با یک دسته یا کیبورد واحد باشد و این جلو بردن بازی را کمی سخت می‌کند.

 زیبایی در عین سادگی نتیجه کار تیم فنی بازی است که با موتور شناخته‌شده و عمومی Unreal Engine به خلق دنیای برادران پرداخته‌اند. اگر می‌خواهید چند ساعت از اکشن‌های روزمره و محبوبتان دور شوید و با عینک جدیدی به داستان‌گویی در بازی‌های ویدئویی نگاه کنید، تجربه «برادران» را از دست ندهید. با توجه به اینکه بازی از موتور یونیتی استفاده می‌کند، کیفیت تکسچرها، مدل‌ها و نورپردازی‌ها در حد و اندازه‌های یک بازی AAA نیست.

چالش‌های فیزیکی بازی به مرور سخت‌تر می‌شوند و این دشواری در مسیری جالب و قابل درک رخ می‌دهد. نه اینکه کاربر به شکل ناگهانی با چالشی با سطح بسیار بالا مواجه بشود. بازی‌سازان با استفاده از گویش عجیب عربی-عبری بازی سعی داشته‌اند کاربر را از دنبال کردن بازی به وسیله نوشتار و زبان دور کنند و به او این پیام را منتقل کنند که محتوای بصری بازی برای انتقال داستان کافیست. ادعایی که نمی‌توان از دستیابی تمام و کمال به آن کاملا مطمئن بود. شاید اگر داستان بازی نوشتاری بود از نظر تربیتی و رشدی تاثیر بهتری روی مخاطب می‌گذاشت.