Pony Island (جزیره پونی)

در مورد این بازی حرف برای گفتن بسیار است. بازی جزیره پونی از طریق شکل داستان‌گویی تو در توی خود، به یک بازی ویژه تبدیل می‌شود که از ظرفیت های سرگرم سازی و ارتباطی بازی، برای نقد صنعت بازی استفاده می کند.

بازیکن در جریان بازی ترغیب می شود به این موضوع بیندیشد که بازی‌ها در ازای ایجاد موقعیت سرگرمی برای کاربران، ممکن است از آنها سوءاستفاده کنند. برای القای چنین موضوعی، بازی حتی شیوه‌های پولی‌سازی بازیکنان بازی و کسب درآمد از جلب توجه بازیکنان در بازی‌های به اصطلاح جهان باز را به طنز می‌کشد. 

اینکه جهان بازی آرکیدی پونی توسط یک شیطان شرور دستکاری شده است تا روح بازیکن را به تسخیر خود درآورد، خود به تمایل عمومی جریان اصلی بازی‌سازی به ایجاد غفلت در بازیکنان اشاره دارد. بازی جزیره پونی، با توجه دادن به لایه های برنامه نویسی در زمینه ساخت بازی‌ها و برجسته کردن یک هوش مصنوعی (در اینجا) شیطانی، زمینه مناسبی را برای تفکر انتقادی بازیکن در قبال بازی فراهم می‌سازد که می‌تواند برای کاربران نوجوان جاذبه ویژه‌ای داشته باشد.

بازی جزیره پونی، به دلیل دیریاب بودن چالش‌های معمایی و فکری‌اش برای کاربران کمتر از 12 سال عملاً قابل بازی نیست و به دلیل برخی ویژگی‌های محتوایی برای کاربران کمتر از 15 سال توصیه نمی‌شود. در یکی از بخش‌های بازی کاربر از سوی هوش مصنوعی شیطانی مجبور می شود که یک کلمه رکیک را تکرار کند که شیطان در ادامه از این بدرفتاری اجباری که در مسیر کاربر قرار می دهد برای تهدید کردن او به افشای بددهانی‌اش نزد دوستانش استفاده می‌کند. همچنین در بخش دیگری از بازی، هوش مصنوعی شیطانی، تمثالی کارتونی از حضرت عیسی (ع) را به عنوان یکی از غول‌هایی که باید توسط کاربر بازی از پای درآورده شود در مسیر وی قرار می‌دهد. از آنجا که این موقعیت کارتونی که در دل خود در بردارنده اهانت به ساحت مقدسات است، از جانب هوش مصنوعی شیطانی تدارک دیده شده است، قابل درک است که در تحلیل نهایی نیت نشان دادن دشمنی تفکر شیطانی با نمادهای اندیشه قدسی است. با این وجود، طرح مسائل اعتقادی، حتی در شمایلی کارتونی، بازی را برای کاربران زیر 15 سال نامناسب و غیرقابل فهم می‌سازد.

در طراحی گرافیکی بازی، نشانه‌هایی که به عنوان نمادهای اندیشه‌های شیطانی و گرایش به شیطان‌پرستی شناخته می‌شوند به دفعات تکرار شده‌اند و کاربر بازی باید اغلب آنها را از بین ببرد تا بتواند روح خود را از تسخیر دستگاه بازی دستکاری شده توسط هوش مصنوعی شیطانی برهاند. از این بابت، بازی در تلاش برای القای نظام‌های نشانه‌ای مرتبط با عرفان‌های کاذب و باورهای جعلی و خرافی نیست و کاربر را به از میان برداشتن و گریختن از آن‌ها ترغیب می‌کند. با این وجود، همین اشاره‌های نشانه‌ای به دلیل بار ایدئولوژیک پنهان، بازی را برای کاربران کم سن و سال نامناسب می‌سازد.

بازی جزیره پونی، به دو شکل متفاوت به پایان می‌رسد؛ در یکی از این پایان‌ها، روح بازیکنی که قبلاً توسط هوش مصنوعی شیطانی به تسخیر درآمده است، از بازیکن می‌خواهد تا بازی را از کامپیوتر خود پاک کند تا او هم دوباره آزاد شود. این پایان تأثیرگذار، یک بار دیگر کاربران را به تعمیق اندیشه انتقادی درباره رسانه بازی ترغیب می‌کند.
در صورتی که فرزند نوجوان شما این بازی را تجربه کرده است، درباره دلالت‌های معنایی این بازی، می‌توانید بسیار با او به گفتگو بنشینید. مثلاً درباره اینکه، برنامه نویسی همه بازی‌ها ممکن است نوعی تفکر شیطانی را در درون خود پنهان کرده باشند و بازیکنان باید با استفاده از تفکر نقادانه خود به آن تفکر پی ببرند و تحت تأثیر آن قرار نگیرند یا اینکه نظام هایی از تفکر که هر بازی ممکن است به بازیکنان پیشنهاد کند چگونه از طریق اندیشیدن به رویه‌هایی که برای پیشبرد بازی الزام‌آور هستند و از قبل برنامه نویسی شده‌اند قابل تشخیص‌اند. مهم‌ترین ویژگی که بازی «جزیره پونی» می‌تواند در ذهنیت کاربر ایجاد کند، تفکر انتقادی درباره ویژگی‌های رسانه بازی است. رسانه‌ای که آنقدر هم که در ظاهر نشان می‌دهد، به کاربر خود آزادی عمل و انتخاب نمی‌دهد و والدین می‌توانند به بهانه بازی جزیره پونی این نگاه انتقادی را در فرزندان نوجوان خود تقویت کنند.