This War of Mine (این جنگ من)

آخرین لحظات زندگی زنی را تماشا می‌کنم که اراده‌اش برای زندگی را کاملاً از دست داده. کاری هم از دست من بر نمی‌آید جز تماشا. کاتیا برای تحصیل به خارج از کشور رفته بود، و حال که برگشته با کشوری درگیر جنگ مواجه شده و مردمی که برای زنده ماندن باید شهر را زیر و رو کنند تا شاید آنقدر غذا و دارو پیدا کنند که یک روز دیگر زنده بمانند. اما چرخ زدن در شهر جنگ‌زده همیشه هم فایده‌ای ندارد، گاهی اوقات هیچ چیز پیدا نمی‌کنی. پاول از فرط خونریزی ابتدا بی‌حال شد و نهایتاً مرد. سوتا، که برای این جماعت حکم مادر را داشت، هم مریض شد. احتمالاً آنفولانزا، چون چوب و سوخت کافی نداشتند که خانه را گرم کنند. حال سوتا هر روز بدتر و بدتر می‌شد. کاتیا در جستجوی دارو به یکی از خانه‌های اطراف سرک کشید و این بار دارو هم پیدا کرد، در خانه‌ای که متعلق به یک زوج پیر بود. با چاقویی در دست یواشکی خودش را به دستشویی خانه رساند، اما پیرمرد متوجه سر و صدایی شد و به دستشویی آمد و کاتیا را دید. به کاتیا التماس کرد که داروها را نبرد چون داروهای همسر مریضش است و، خوب، کاتیا آدم بدی نیست، ولی اگر می‌خواست سوتا را نجات بدهد به این دارو نیاز داشت. کاتیا درمانده بود. خیلی دیر شده بود، سوتا نجات پیدا نکرد. کاتیا از فرط افسردگی و گرسنگی به زانو درآمد، هیچ کاری نمی‌کرد و من با عصبانیت روی دگمه‌ی خوراکی کلیک می‌کردم، به امید اینکه شاید کاتیا کمی غذا بخورد و جان دوباره بگیرد، اما کاتیا تمام این فرمان‌های من را نادیده می‌گرفت. به نظرم داشت با این کنار می‌آمد که تمام این تلاش‌ها برای زنده ماندن بیهوده است. منتظر نشدم تا او هم بمیرد و صفحه‌ی پایانی بازی را ببینم، من هم از بازی خارج شدم و به همین فکر افتادم که چقدر همه چیز بیهوده است.

این جنگ من کنکاشی است در واقعیت‌های دهشتناک و رعب‌آور زندگی در شهری جنگ‌زده. مکانیزم بازی شامل مدیریت منابع (مکانیزمی شبیه بسیاری از بازی‌های ژانر وحشت و بقا) و جستجو برای منابع (شبیه بازی‌های تاکتیکی مثل کاماندوز) بسیار ساده است و پیام بازی را به خوبی منتقل می‌کند: در شهر جنگ‌زده مدرن مردم بی‌گناه به اندوه‌بارترین و دردناک‌ترین وضع می‌میرند. هر روز در بازی به دو بخش تقسیم می‌شود. در روشنایی روز، شخصیت‌های بازی مجبورند در خانه بمانند، چون اگر بیرون بروند هدف تک تیراندازها می‌شوند. خانه هم در واقع خانه‌ای چند طبقه است که از کنار دیده می‌شود و از نظر گرافیکی شبیه به سیاه‌قلمی است که با دست کشیده شده.

بازی گویی نسخه‌ای تیره و تار از بازی سیمز (Sims) است و شخصیت‌های بازی با کلیک موشواره کنترل می‌شوند و می‌توان به آن‌ها فرمان داد تا کارهای مختلفی را انجام دهند. فرمان‌ها شامل چیزهایی مثل غذا درست کردن، ساخت و ساز، تمیز کاری، جستجوی خرت و پرت‌ها برای پیدا کردن چیزهای مفید، یا کمک به همدیگر است. به علاوه می‌توان از شخصیت‌های دیگر مراقبت کرد، چه از نظر پرشکی و با دارو و پانسمان، چه از نظر روانی، با صحبت و درد و دل کردن. البته تمام این کارها نیازمند این است که لوازم مورد نیاز را داشته باشید. این لوازم را هم باید در طول شب جمع کنید. شب‌ که می‌شود، بعضی شخصیت‌های بازی می‌توانند بیرون بروند و دنبال آذوقه و دارو بگردند و باقی شخصیت‌ها هم می‌توانند استراحت کنند یا نگهبانی بدهند. مکان‌هایی که می‌توان در آنجا به دنبال آذوقه و دارو گشت شامل زاغه‌های حاشیه شهر، مدرسه‌ها، بیمارستان‌ها، کلیسا‌ها، و چند جای دیگر است. معمولاً جاهایی که آذوقه‌ی بیشتری در آنجا یافت می‌شود جاهایی هستند که یا ساکنانی در آن زندگی می‌کنند یا نگهبان دارند و معمولاً در جاهایی هم که امن‌تر هستند چیز زیادی پیدا نمی‌شود. در بخش شب، بخش جستجو، جاهایی که خارج از میدان دید شخصیت بازی است در مه فرو می‌رود و این امر به جستجو تنش و اضطراب اضافه می‌کند. اگر راه بروید سر و صدای کمی ایجاد می‌کنید، اما سرعت‌تان هم کم است. اگر بدوید، خطر اینکه سر و صدا توجه دیگران را به شما جلب کند زیاد می‌شود. سر و صداها با دایره‌های قرمز رنگی که مثل موج از مکان تولید صدا منشعب می‌شوند در تصویر نمایش داده می‌شوند. اگر شخصیت‌هایی که توسط شما کنترل نمی‌شوند صدایی بشنوند یا لحظه‌ای شما را ببینند، برای بازرسی اوضاع دست به کار می‌شوند. آن‌هایی که بی‌دفاع هستند فرار می‌کنند، بعضی‌ها سعی می‌کنند با شما معامله کنند، و بعضی دیگر هم تلاش می‌کنند شما را بکشند. سرعت روایی بازی در ابتدا، در روزها کند می‌شود و شب‌ها شتاب می‌گیرد، ولی هر چه به پیش می‌رویم و روزها می‌گذرند، به خصوص وقتی اکثر جاهای امن‌تر را گشته‌اید و فقط جاهای خطرناک برای جستجو باقی مانده و سلاحی هم ندارید، فضای خفه کننده‌ی زندگی در شهری جنگ‌زده شما را در خود غرق می‌کند.

بر خلاف اکثر بازی‌ها، به خصوص بازی‌های AAA، شخصیت‌های بازی قهرمانان شکست ناپذیری نیستند که می‌توانند تمام دنیا را یک تنه به چالش بکشند. بر عکس، شخصیت‌ها شدیداً شکننده‌اند. در جریان بازی هرگز احساس امنیت نمی‌کنید و چه در حال غارت یک خانه‌ی متروکه باشید یا زندگی‌تان را کف دستتان بگیرید و بروید تا از یک هتل پر از آدم مسلح دزدی کنید، همیشه این احساس را دارید که همه چیز می‌تواند در یک چشم به هم زدن از این رو به آن رو شود و جانتان را از دست بدهید. تمام این ویژگی‌ها بازی را تا حدی غیر قابل تحمل می‌کند. احساس ناچاری و درماندگی همیشه با شما هست و هیچ وقت به اندازه‌ی کافی غذا برای همه ندارید. هر روز زندگی در جهان این بازی، تجربه‌ی مبارزه برای خفه نشدن است.