Undertale (داستان زیرزمینی)

داستان زیرزمینی یکی از بهترین بازی‌های سبک نقش آفرینی است و شاید یکی از بهترین بازی‌های مستقل (indiegame) باشد، و منظورم فقط در سال‌های اخیر نیست. نسخه‌ی ویندوزی این بازی در سال 2015 منتشر شد و با ستایش منتقدان مواجه شد، آنقدر که بسیاری از منتقدان این بازی را در بین 5 بازی برتر سال 2015 خود قرار دادند. پس مسلماً با یک بازی خوش ساخت، با داستانی خوب طرف هستیم. اگر همه‌ی این‌ها به اندازه‌ی کافی تحسین برانگیز نیستند، حتماً این نکته که سازنده‌ی داستان زیرزمینی، توبی فاکس، تمام بازی را به تنهایی طراحی کرده، بازی را تحسین برانگیزتر هم بکند. این بازی آنقدر مورد توجه قرار گرفت که در سال 2016 برای لینوکس، 2017 برای پلی‌استیشن، و در 2018 برای نینتندو هم به بازار عرضه شد.

داستان زیرزمینی پر است از شوخی‌های عجیب و غریب، لحظات شدیداً احساسی، مجموعه‌ی شخصیت‌هایی که بسیار خوب پرداخت شده‌اند، و البته، چندین گره داستانی خیلی خاص. هوش مصنوعی بازی به شدت غافلگیرکننده است و هر تصمیمی که در بازی بگیرید و هر اقدامی که انجام بدهید، فراموش نمی‌کند: داستان زیرزمینی، دیوار چهارم را می‌شکند، چون می‌داند چه کار کرده‌اید، حتی اگر تلاش کنید راهی را که رفته‌اید، با تقلب (مثلاً بدون سیو کردن از بازی خارج شوید یا از قصد در ادامه‌ی مسیر خودتان را به کشتن بدهید و بعد، تصمیم‌تان را عوض کنید)، تغییر دهید، هوش مصنوعی داستان زیرزمینی فراموش نمی‌کند. این بازی از آن بازی‌هایی است که انتظارات بازیکن را به چالش می‌کشد. این در حالی است که فضای گرافیکی بازی یادآوری بازی‌های نسل سوم و چهارم بازی‌های دیجیتال است.

داستان زیرزمینی، در مبارزه، سبک نوبتی را به شکلی جذاب با دانماکو (رگبار گلوله)[1] تلفیق می‌کند: بازیکن در مبارزه‌ها یک قلب را کنترل می‌کند وقتی نوبت به دفاع می‌رسد باید از میان رگبار گلوله‌های دشمنش جان سالم به در ببرد. احتمالاً اگر بازی‌های آتاری یا میکرو را به یاد (و با آن‌ها خاطره) دارید، با شکل مبارزه‌ در این بازی هم ارتباط برقرار می‌کنید، مخصوصاً که بازی می‌تواند همزمان هم مضحک باشد و هم احساسات عمیقی را در بازیکن برانگیخته کند. 

داستان بازی در جهانی زیر زمینی، قلمروی هیولاها، اتفاق می‌افتد. کلیت داستان از این قرار است که هیولاها زمانی هم رده‌ی انسان‌ها بودند و بعد از اینکه در نبردی بین انسان‌ها و هیولاها، شکست می‌خورند به دنیای زیرین تبعید می‌شوند. می‌گویم تبعید چون بازی با پیام‌های روی دیوار به شما نشان می‌دهد که هیولاها چقدر آرزو دارند «دوباره ستاره‌ها را» ببینند. مانعی جادویی راه دنیای زیرین به جهان بالا را مسدود کرده است و تنها راه ورود به جهان زیرین هم از مسیر کوهی است به نام کوه آبوت. شخصیت اصلی بازی که شما هدایت آن را بر عهده دارید کودکی است در جهان انسان ها دقیقاً از همین مسیر و از بالای کوه آبوت، به دنیای زیرین سقوط می‌کند و حالا باید سعی کند مسیرش را از میان تعداد پرشماری هیولا با خلق و خوهای متفاوت، به جهان بالاتر پیدا کند.

[1] دانماکو اصطلاحی ژاپنی به معنای رگبار گلوله، که به جهنم گلوله (bullet hell) یا پرده‌ی گلوله (bullet curtain) نیز معروف است، سبکی از بازی تیراندازی است که در آن تمام صفحه نمایش پر از گلوله می‌شود.